- نقد فیلم اوپنهایمر(اوپنهایمر فیلم بزرگی است)
ایده ای بزرگ در دل تاریکی
فیلمسازی که دغدغه جهانی مثل بمب اتم دارد و نگران آینده بشریت است هم خودش انسان قابل احترامیه هم فیلمش
وقتی مخاطب ایرانی این سر دنیا با فیلمی احساس همزادپنداری میکنه یعنی دغدغه فیلمساز یه دغدغه بزرگ انسانی هست که کل دنیا رو تونسته درگیر یه مساله جهانی بکنه.
پس اول جا داره این تشکر ویژه رو از فیلمساز بکنیم برای خلق مساله ای که مشکل تمام انسانها هست نه فقط یه قشر خاص
بمب اتم موضوعی هست که برای آینده جهان و تمام نسل ها مساله خطرناکی محسوب میشه،مثلا بخشی از فیلم که اوپنهایمر ناخواسته پاش میره روی بچه ای که تبدیل به خاکستر شده درحالی که همه دارن تشویقش میکنن و جشن گرفتن با استفاده از این نمادهای قوی خیلی کمک بزرگی برای انتقال مفاهیم و برقراری احساس با مخاطب کرده،البته من بعضی از جاهاشو تند تند جلو زدم بعضی از نمادها مثل همین خاکستر شدن کودک و اینا رو شاید من اشتباهی دیده باشم و هدف فیلمساز یه نماد مشابه بوده باشه،حالا اگه احیانا همچین اتفاقی در نقد دیدین از طریق نظرات اگه بهم بگین حتما اصلاحش میکنم اما واقعا فیلم اینقدر کش دار بود که سه ساعت نمیتونه آدمو همراه کنه و یه جایی واقعا دیگه آدم کم میاره که تند تند بزنه جلو،این یکی از ویژگی های منفی فیلم هست که حتما توضیح میدم.
اما توصیه ای به فیلمسازهایی که دغدغه های کوچیک دارن مثل اکثر این فیلم و سریالایی که این روزا داریم میبینیم و واقعا دغدغه و مساله فیلم حتی مربوط به قشر خاصی هم نمیشه چه برسه یه دغدغه جهانی باشه،به این فیلمسازا توصیم این هست که فیلمایی مثل اوپنهایمر رو نگاه کنن و دغدغه های فیلمسازان بزرگی مثل نولان رو بررسی کنن و ببینن که چقدر انسان های بزرگ دغدغه های بزرگی دارن.حالا خارج از اشکالات اساسی که فیلم داره و بهش اشاره خواهیم کرد.
- نقد تکنیک های فیلم اوپنهایمر
اوپنهایمر فیلمی کاربلد از نظر تکنیکی
در اوپنهایمر اینقدر صحنه های روان و زیبا میبینیم که از نورپردازی های جذاب گرفته تا ترکیدن بمبها و تک تک این صحنه ها حتی صحنه های عادی که دیالوگ محور هست جذابیت وزیبایی بصری کافی رو داره،این خودش یکی از بهترین ویژگی های فیلم محسوب میشه،با اجرای درست این صحنه ها، فیلمساز کاری میکنه که ما واقعا حتی لحظه تماشای فیلم هم نگران بمب اتم باشیم و وحشت در دلمون ایجاد بشه،در ایجاد صحنه های این چنینی کاملا موفق بوده
فضاسازی ها خیلی عالی هست،به خوبی تضاد بین آتش و آب و این عناصر رو نشون میده،جذابیت بصری خیلی خاصی داره
از سیاه و سفید کردن فضای فیلم تا رنگی شدنش که حالا برای مثال اگه بخوام برداشت شخصی بگم،مخاطب رو میخواد به حالت سیاه و سفید به گذشته منتقل کنه و با حالت رنگی به زمان حال بیاره ، درحالی که مخاطب وسطای فیلم جا میخوره و میبینه خیلی جاها اصلا گذشته رنگی هست زمان حال سیاه و سفید هست،حالا این جا به جایی ها میتونه نمادی ازاین باشه که مشکل بمب اتم مربوط به زمان خاصی نمیشه و همیشه درگیرش هستیم و گذشته و آینده نداره،البته این فقط یه برداشت ساده از این تکنیک هست،فیلم اینقدر کش دار شده که مخاطب حرفه ای رو زیاد نمیتونه با خودش همراه کنه و تعدادی از مخاطبای عام رو احتمالا بتونه تا تهش ببره
این موضوع باعث شد خیلی نتونم با حوصله پای فیلم بشینم و ریز به ریز این نمادهاشو با دقت بررسی کنم،به خاطر همین تکنیک سیاه و سفید کردن رو هم میگم شاید من برداشت اشتباهی کرده باشم چون اینقدر این کش دار شدن ها و سیاه و سفید رنگی شدن ها طولانی شد که دیگه از حوصله آدم خارج بود بتونه تحملش کنه،قطعا مخاطبایی که تا تهش فیلم رو با دقت دنبال کردن برداشت درست تری میتونن از این تکنیک ها داشته باشن،شما هم حتما در نظرات برداشت های خودتون برامون بنویسین.
- طولانی شدن آزار دهنده فیلم
اوپنهایمر فیلمی به شدت خسته کننده
هرچقدر که فیلم حرفهای بزرگی برای گفتن دارد همانقدر هم فیلم اندازه سه ساعت حرف برای گفتن ندارد.
یک فیلم این چنینی که دغدغه بزرگی در سر دارد قطعا کشش این رو داره که بشه تبدیلش کرد به یک فیلم سه ساعته
اما آیا فیلمساز موفق شده فیلم را به درستی اینقدر طولانی کند؟قطعا نه
فیلمساز ایده خوبی که برای این فیلم داشته در حد شاید یک ساعت حرف برای گفتن داره بقیش فقط دویدن های الکی و حوصله سر بر هست،مدام حرکات تکراری بین دادگاه رو مشاهده میکنیم که اگه هدف فیلمساز از نشون دادن این صحنه ها،اهداف سیاستمداران و کشمکش های آنها با دانشمندان است،نوع بیانش به این شکل و این حجم از تکرار، برای مخاطب حرفه ای سینما قطعا آزار دهنده است،حتی خیلی از مخاطبای عمومی سینما هم از یک ساعت آخر فیلم به شدت خسته هستند،این فیلم گنجایش یک فیلم شصت هفتاد دقیقه ای رو داشت که البته بازم باید یکم بیشتر روش کار میشد تا بشه تبدیل به فیلم شصت هفتاد دقیقه ای کرد،اما سه ساعته شدن این فیلم بیشتر ما رو یاد فیلم هندیای بی محتوا میندازه که فقط بیهوده زمان اضافه صرفش میکنن.
